ระเบิดสุริยะ

239 09 Apr 2024

( ขอบคุณภาพจาก : https://www.scimath.org/lesson-physics/item/7303-solar-storm )

เมื่อเช้าตื่นมาอ่านข่าว เหตุแห่งความร้อนของเมื่อวาน คือร้อนวูบวาบคล้ายถูกแผดเผา ร้อน จนแทบคลั่งบ้า ร้อนจริงๆ ร้อนไอ ร้อนระอุ ร้อนเหมือนโลกหมดสิ้นความอดทนแล้ว สาเหตุเกิดจากการระเบิดตัวเองของดวงอาทิตย์ เราเริ่มรับมือเปลวเพลิงสุริยะ หรือ ดวงอาทิตย์ไม่ไหว สรรพสิ่ง สรรพสัตว์แม้แต่มด อพยพหาน้ำดื่มกันจ้าละหวั่น แมลงวิ่ง หาซอกหลืบ หลบซ่อน ลี้ภัย มนุษย์หนีไปหา อากาศเทียม ซึ่งก็แอร์ คอนดิชั่น เครื่องใช้ไฟฟ้า พัดลม แทบทุกหลังคาบ้าน อาคารเปิดกันกระหึ่ม ครางงึ๋งๆ สู้กับอากาศที่อบอ้าว ร้อนแผด

ผม, ผู้ที่เคยทำงานเรียกร้อง รณรงค์ สร้างงาน สร้างสื่อ และสร้างคน ให้ตื่นตัว รู้เหตุแห่งความใกล้วิบัติของโลกเรา ทำงานอยู่นานนับสิบปี บางครั้งก็เหมือนโยนเศษหินเล็กๆ ลงในมหาสมุทร ไม่เห็นผลการกระเพื่อมของจิตสำนึกผู้คน มีความเงียบ สุดท้ายจึงตัดสินใจว่า เอาชีวิตตัวเราเองนั่นแหละ ทำ แม้จะได้เพียงไม่กี่ต้น กอบกู้โลกไม่ได้หรอก หากมนุษย์ทุกผู้คนไม่หันกลับมาเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต รูปแบบชีวิตตัวเอง เพื่อลดละเลิก การเผาผลาญ สร้างภาวะ ทำให้โลกพินาศเร็วขึ้น

ผมกลับมาทำงานกับเด็ก กับคนในชุมชน และกับผืนดินตัวเอง นั่นคือ ปลูกต้นไม้ และปลูกความรักษ์โลกในใจคน

ที่นี่แทบทุกคนที่มา ต่างประหลาดใจ ว่าทำไม โรงบ่มถึงเย็นสบายมาก ทั้งๆ ที่ไม่มีแอร์ สักเครื่อง เพราะต้นไม้ ครับ ผืนดินผมทุกตารางนิ้ว ที่มีตอนนี้ รกเรื้อไปด้วยต้นไม้ นานาพรรณ ไม่ได้ปลูกเพื่อผลลัพธ์ทางเศรษฐกิจ แต่เพื่อรักษาความสมดุล ความหลากหลาย เพราะเวลานี้ บนแผ่นดินเรา เกินครึ่งหนึ่งมีพืชไม่ถึง 10 ชนิดครอบคลุม เมื่อโลกสูญเสียความสมดุล แล้วเราจะอยู่กันอย่างไร เราได้แต่หนี เอาตัวเองรอด แต่ไม่มีใครหันมาลงมือแก้ไข เยียวยาหรือ ชะลอ ความเสียหายของโลก ผมเคยพูดบ่อยๆ เมื่อก่อนว่า แค่เราสละที่ดิน ให้เป็นป่าสัก 10% ของตัวเอง เท่านี้เราก็จะมีป่า มีโรงงานผลิตออกซิเจน มีเครื่องปรับอากาศธรรมชาติ ให้ความชื้น ให้ความสมดุลกลับ แต่สิ่งที่เห็น คือ ตรงกันข้าม เกือบทุกคนโค่นป่า ตัดต้นไม้ แล้วปลูกตึก เทปูน ราดซีเมนต์ คอนกรีต แล้วก็กระหน่ำใช้พลังงานจาก ฟอซซิล ซึ่งยิ่งซ้ำเติมเร่งความร้อนบนผืนโลกให้หนักหนาสาหัสขึ้น

เมื่อวานก่อนผมพา ณัฐพัชร์ บุญมี นายกฯ อบต.บักได ( อบต.บ้านผมนี่แหละ) ให้ช่วยอนุเคราะห์เรื่องซ่อมทางเข้าไร่อิ่มเอม  เพราะผมไม่มีกำลังเดินข้ามห้วย แบกสัมภาวะไปจัดการดู ปลูก ซ่อม ป่าในไร่ผมได้ ผมอยากเห็น ความตระหนัก สำนึก จากทุกฝ่ายทุกส่วน ทุกคน ว่าเราเอาแต่ตัวเองรอด ไม่ได้ เราต้องหันมาช่วยกัน จับมือกัน เพิ่มต้นไม้ เพิ่มสีเขียว และเพิ่มสำนึกในใจผู้คน เราต้องไม่ ตอแหล ทำท่าทำที เหมือนราชการเอ่ยถึง แค่ในบทบาท หน้าที่ แต่เราต้องทำให้ทุกคน กำหนดไว้ในใจเลยว่า นี่คือภารกิจ

ผมยังจัดกิจกรรม นอนไร่ปลูกป่า เกือบทุกปี แม้ว่าจะมีพื้นที่ปลูกไม่มากแล้ว แต่การได้มานอนสนทนา เล่าเรื่องราวความเปลี่ยนของโลก ของป่าไม้ธรรมชาติ สัตว์ป่าบ้าง บางครั้ง ก็ทำให้เห็นว่าใคร พยายามรักษา และใครเอาแต่ได้ โค่น ล่า ไม่หยุด