คนล่าฝัน ชีวิตจริงจากลูกชาวนา ( ตอนที่ 1 )

1207 30 Nov 2023

เมื่อเช้า นั่งๆ อยู่ก็ถามตัวเองว่า วันนี้ อยากเขียนอะไร ? เพราะระยะหลังๆ ผมเริ่มเริ่มอิ่มตัว ปีสองปีมานี่ผมเขียนอะไรแบบคนคุ้มคลั่ง คือ เขียนเยอะ เขียนมาก อยากเขียนทั้งวัน เรื่องนี้จบ ต่อเรื่องโน้น เพราะครั้งหนึ่ง เคยทำงานแบบนี้ เลี้ยงตัวเอง เมื่อ 20 ปีก่อน ตอนลงไปเรียนหนังสือที่ปักษ์ใต้  หัวหน้าเดิม สงสาร ให้ผมเขียนบทความ ส่ง ในราคา ชิ้นละ 300 บาท ผมต้องเขียนให้ได้ วันละ 2 ชิ้น จึงจะพออยู่ได้ สบายหน่อย แต่ชีวิตจริงๆ บางวัน ก็ 3 ชิ้น บางวันก็ไม่ได้สักชิ้น ชีวิตช่วงนั้น ขลุกกับการเขียน บทความ ขลุกอยู่ในห้องสมุด มหาวิทยาลัย วันละ 10-14 ชม.  เลี้ยงตัวเองทางนี้อยู่เกือบ 3 ปี !! 

จนเบื่อ และเกิดอากการเหมือน ช็อต เขียนไม่ออก อ่านไม่ได้ มันเบื่อ เกลียดหน้ากระดาษ  สุดท้ายก็เดินจากโต๊ะหนังสือ มาตราบทุกวันนี้ หลังการหย่ากับภารยา ผมมีภาวะ “ดิ่ง” รู้ตัวเองว่า ถ้าปล่อยแบบนี้ไม่ดีแน่ จิตใจเราเริ่มแย่ลงทุกวัน  จึงพยายามหาอะไรมาทำ มาดึงสติ มาจดจ่อ เพื่อให้ผ่านไปได้ หรือ สนุกกับชีวิต ก็เลยตัดสินใจ กลับมาเขียน เริ่มตั้งแต่เขียนเรื่องค่าย เรื่องเกษตร เรื่องซีโมน และเขียน ทุกเรื่องที่นึกออก ในตอนเช้าของวันนั้น การเขียนเหมือนการหลอกล่อ จิตใจเราให้จมกับ เรื่องต่างๆ ที่จะเขียน สนุกกับการคิดนึก และบรรยาย สนุกในภาพนึกที่สมองเรา มองเห็น การเขียน เหมือนยาเสพติดชนิดหนึ่งทางปัญญา ที่ทำให้เราเพลิดเพลิน ตัวอักษร ที่พรั่งพรู ไหลลื่นออกมา เป็นคำๆ ทอดยาวเป็นบรรทัด และ เรียงร้อยเป็นหน้าๆ แบ่งตัดเป็นตอน เป็นบท เรื่องราวที่ถูกจัดวางว่าจะเขียนต้นอย่างไร จบลงอย่างไร หรือ ดำเนินการเล่าวกวน ยอกย้อน แบบไหน นำพาให้คนอ่าน ยิ้ม โกรธ หัวเราะ หรือ เศร้าสร้อย ตรงไหน แค่ไหน เป็นเหมือนกลยุทธ หยอกเล่นกับอารมณ์คนอ่าน ความสนุกคือ การกระตุกกระตุ้น อารมณ์ ความสนุกคือ เรากำหนดขอบเขต ว่าให้ เศร้าแค่ไหน โกรธเท่าไหร่

นี่ผมจะเขียนเรื่องคนล่าฝัน นะ !! หมายถึง จะเขียนเรื่อง ความฝันของลูกชาวนา ตั้งแต่ไปเรียน ถูๆไถๆ ภาษาชาวบ้าน หมายถึง รู้บ้าง ไม่รู้บ้าง ก็พยายามเอา พื้นฐานสมอง ความพร้อมต่างๆ มีเท่านี้ เรียนได้เท่านี้ก็พยายามจนจบ มหาวิทยาลัย ชีวิตคนอื่น โชคดีกว่า หรือ เพียบพร้อมกว่า จบมหาลัยก็เข้าทำงาน ดีๆ สร้างฐานะได้เลย  เรามันลูกชาวนา ถูๆไถๆ ก็ไล่ล่าตั้งแต่ สมัครงาน เดือนละหกพัน แปดพันบ้าง ทำไปทำมา ก็ลาออก สมัครใหม่ ไม่เห็นทางรวยสักที จนอายุย่าง 30 และเลยมาๆ ชีวิตก็เท่าๆเดิม จึงกลับบ้าน เพราะขืนอยู่ได้แก่เฒ่า  ตายในห้องเช่าเท่ารังหนู แน่ๆ

มาก็ทำโน่นทำนี่ วางเป้าแค่อยู่รอด ก็ชีวิตบ้านนอก มันฝันถึงอะไรได้ บ้าง ? น้อยคนจะคิดถึง เรื่องนี้ สิ่งที่สอนๆ กันคือ ฝันให้ไกล แล้วไปให้ถึงฝัน ลูกหลานเราก็เลยหลุดพ้นไปจากโคตรเหง้าเดิมหมด ไม่เหลือคนไว้ทำไร่ทำนา ไม่มีใครกลับมาอาศัยในชุมชน หมู่บ้านร้าง ทุ่งนาเหงา ไร่สวน รกเรื้อ  ความฝันของลูกหลาน อยู่ในแดนไกลหมดเลย ทำไมแบบนั้น ? ทุกคนต้องไปชุบตัว ในมหาลัย แล้วก็ออกไปยื้อแย่ง ในเมืองใหญ่ 20 – 30 ปี เท่านั้น หมู่บ้านเกือบทุกแห่ง ในประเทศนี้ รกร้าง โรงเรียนทยอยปิด วัดไม่มีพระสงฆ์ ประชากรในหมู่บ้าน เหลือแต่คนชรา ในรอยยิ้มในเรื่องเล่าของผู้เฒ่า คือ ลูกของฉัน เรียนจบอะไร และไปทำงาน ไปรับราชการ ที่นั่น ที่โน่น เป็นใหญ่เป็นโต เป็นนายแล้ว หลังจากรอยยิ้มเหือดแห้งลง แววตาของความอ้างว้างก็ปรากฏ ในใบหน้ากระตุกเบาๆ อย่างทุกข์กังวล ว่า เข้าพรรษาปีนี้ วันสารท วันเทศกาลต่างๆ ลูกจะกลับมาไหม หรือ ติดภารกิจอีก ยิ่งนานวัน พอมีครอบครัว มีลูกๆ ของตัวเอง เขาก็ยิ่งมีเวลามาน้อยลง น้อยลง และเริ่มปีโน้นไม่มา ปีนี้ไม่มา ฝันเจ้าไกลจริงๆ จนพ่อแม่เอื้อมไม่ถึงชีวิตเจ้าแล้ว!!

ผมนั่งมองชีวิตในดวงตาผู้เฒ่า ขณะนั่งลงสนทนาถึงข้าวปีนี้ เมื่อก่อน เรายิ้ม เราสนุก เวลาเก็บเกี่ยวมาถึง เราพูดคุยกันว่า ขายข้าวปีนี้ จะไปสู่ขอสาวให้ลูกชาย คนนั้น คนนี้  หรือ จะจัดงานบวชให้ลูกคนโน้น แต่วันนี้ เงียบเหงา ไม่มีเสียงหัวเราะลูกหลาน กินข้าว เรียกขาน มีแต่อึกทึกของรถเกี่ยว และรถวิ่งอุ้ม ขนไปลงที่ลานตาก  และในดวงพ่อเฒ่านั่งมองออกไปยังเวิ้งทุ่งนา อ้างว้าง

ผมครุ่นนึกกับตัวเอง ว่า ทำยังไงให้ความฝันไม่ต้องไปไกล ฝันแล้วก็อยู่ที่บ้าน สร้างฝันที่บ้าน ที่ไม่ใช่ทำนา กรีดยาง ปลูกมัน หรือ ตัดอ้อย ฝันจริงๆ เธออยากเป็นอะไร ช่าง เชฟทำอาหาร คนสอนทำขนม ธุรกิจส่งออก นำเข้า ร้านกาแฟ ผับ บาร์ รีสอร์ต และ โรงบ่มไวน์ ฯลฯ โลกตอนนี้ โบยบินไปได้ทุกที่ แค่เพียง คลิ๊ก หรือ เปิด กูเกิ่ล ลาซาด้า และช็อปปี้ และสักวันหนึ่ง ไวน์ ที่นี่จะเดินทางไปทั่วโลก

เราไม่ต้องออกไปล่าความฝันแล้ว เพราะเราคือความฝัน จากผืนแผ่นดินแม่....!!